Mała mieścinka (obecnie dzielnica Katowic) Kostuchna jest dobrym przykładem relacji między kulturowych przed wojną, w czasie wojny i po wojnie.
K. (lat 73) wspomina, że w jej familoku mieszkali Niemcy, państwo Schott- ojciec rodziny był górnikiem w kopalni Boże Dary, wraz z jej dziadkiem. Na pytanie, czy przyjaźnili się, odparła, że ludzie utrzymywali dawniej bliższe więzi tylko w rodzinach. Owszem, panowie przesiadywali czasem na ławce przed domem i rozmawiali, ale raczej na stopie sąsiedzkiej. Po wojnie Schott'owie musieli uciekać do Niemiec. Rodzina ta składała się z małżeństwa i trójki dzieci- dwie córeczki i syn, który jeszcze kilka lat temu przyjechał do Polski odwiedzić dom z dzieciństwa. Mówił łamaną polszczyzną, wspominali sobie razem z K.
Tuż obok kopalni mieszkał niejaki Wackschtil, który był zegarmistrzem. Naprawiał rodzinie K. zegarek. Mieszkał wraz z siostrą, starą panną, pracującą w przykopalnianej pralni. Również po wojnie musiał emigrować, chociaż był tutejszy.
"Miejscowa ludność dobrze się miała z nimi"- Twierdzi K.-
"Po śląsku też mówili"
Rodzina Weiss przed wojną posiadała w Kostuchnie piekarnię, rzeźnię i restaurację. Oczywiście cały majątek został im odebrany. Syn Weiss, z zawodu rzeźnik, już po wojnie budził w młodziutkiej wówczas K. nadzwyczajny ubaw kiedy to jako przerywnik używał brzydkiego polskiego słowa na literę "k" i wymawiał to z charakterystycznym niemieckim "r". Podobno "pierwszorzędne wyroby robił".
Sporo Niemców pracowało na tutejszej kopalni. Tak jak pisałam w kontekście gazety Ślunski Cajtung, mój osobisty pradziad przynosił po wojnie jedzenie jeńcom Niemieckim, pracującym pod ziemią (dodajmy, że w większości byli to jego koledzy, a nie hitlerowcy). Codziennie szedł na grubę z plecakiem wypchanym jedzeniem. I miał przez to wielkie kłopoty, zagrożono mu, że wyleci z pracy. Od Niemców zaś otrzymał w podzięce dwie rzeczy dla wnuczki: kolczyki srebrne i pleciony z drutu koszyczek. Ci również niemieccy jeńcy (choć nie ci sami) wybudowali w Kostuchnie kościół z drewna w formie baraku (nie istnieje dziś), a jeden namalował drogę krzyżową, która wisi w nowym kościele.
Tych ludzi, którzy od dawna zamieszkiwali Kostuchnę napewno nie należy wsadzać do tego samego wora, co przybyłych w czasie wojny oprawców. K. dobrze wspomina relacje-
"Tu nie było żadnych zatargów, żeby Ślązak z Niemcem..."
Moja znajoma (po pięćdziesiątce) wspominała ostatnio śmigusa dyngusa- kiedy była nastolatką, jacyś chłopcy oblali ją straszliwie, wróciła więc niezadowolona i zupełnie mokra do domu, skąd surowa babcia wyrzuciła ją spowrotem na dwór z kraszankami. Miała ofiarować je "oprawcom". Nie potrafiła tego zrozumieć. A to bardzo stary i zapomniany już zwyczaj, chociaż czasem jeszcze zdarza się, że chłopcy za oblanie dziewczyny od jej rodziców dostają słodycze. Dzisiaj wydaje się do dziwne. Być może wynika to z faktu, że w obecnych czasach niekoniecznie bycie oblaną jest dla pań komplementem, czy zabawą. Posłużę się znów Klaußmannem, który pisze, że nie dość, że panienki musiały ofiarować kraszankę chłopcu, który ją oblał, a panowie wymyślali różne pułapki (wiaderko w oknie, przewiązane wstążkami- gdy dziewczyna ciekawa wstążek ciągnie za nie, kubełek wylewa zawartość na jej głowę) to okazuje się, że następnego dnia był rewanż! Otóż tego dnia jak się domyślacie, dziewczęta mogły się "mścić". Podobno były w tym niegorsze od chłopców:).
